بیماریهای زنان زایمان و نازایی
وب لاگ رسمی دکتر رویا پورقربان جراح و منخصص زنان زایمان و نازایی بورد تخصصی از دانشگاه تهرانبیماریهای زنان زایمان و نازایی
وب لاگ رسمی دکتر رویا پورقربان جراح و منخصص زنان زایمان و نازایی بورد تخصصی از دانشگاه تهرانبی اشتهایی عصبیAnorexia nervosa
هر چه نگرانی ها نسبت به افزایش وزن و چاقی افزایش می یابد،برخی افراد تصمیم به زیاد لاغر شدن دارند،تا حدی که به خود گرسنگی می دهند.افراد با اختلال بی اشتهایی نسبت به غذا و لاغر ماندن به طرز وسواسی آزار می بینند. آنها وزن بدن خود را که برای سن و قد آنها طبیعی است نگه نمی دارند. در حقیقت،آنها به صورت یک اسکلت لاغر هستند ولی هنوز فکر می کنند که چاق هستند.برای جلوگیری از افزایش وزن یا ادامه دادن به کاهش وزن، افراد با بی اشتهایی ممکن است به خود گرسنگی بدهند یا به طرز شدیدی ورزش کنند.
بقیه در ادامه مطلب.......................
بی اشتهایی ممکن است به علت توجهات رسانه ها و متخصصان تلویزیونی مرسوم شده باشد، اما در حقیقت، محدود کردن شیوع آن مشکل است. برخی تخمینها میگویند فقط حدود 1% از دختران و زنان آمریکایی بی اشتهایی دارند. تخمینهای دیگری بیانگر این است که تا 10% از دختران بالغ دچار بی اشتهایی هستند.ممکن است به طور زیادی در بین سنین 13تا 19 سالگی شایع باشد چون اغلب وقتی بی اشتهایی شروع می شود ، خیلی از نوجوانان تجربه هایی با غذا ها دارند. پسرها و مردان نیز ممکن است دچار بی اشتهایی شوند، ولی اغلب آنها خیلی دیرتر از زنان به آن میرسند.
بی اشتهایی یا انورکسی، از نظر تکنیکی مرسوم به بی اشتهایی عصبی یا انورکسی نروزا است، که میتواند مزمن باشد و فائق آمدن بر آن سخت باشد.اما با درمان ، افراد با این بیماری میتوانند احساس سلامت بهتری نسبت به خود داشته باشند، و به عادت های سالم خوردن باز گردند و خیلی از عوارض وخیم بیماری را کاهش دهند.
علائم و نشانه ها
میتوان بی اشتهایی را از 2 راه تقسیم بندی کرد، اگر چه دسته بندی ها اغلب یکدیگر را می پوشانند و خط بین آنها محو میگردد. در هر کدام نشانه کاهش وزن و یا حتی نزار شدن است.
2 دسته از بی اشتهایی عبارتند از:
- محدود کردنRestricting
افراد عمدتا وزن خود را از طریق محدود کردن شدید مقدار غذایی که می خورند از دست می دهند. آنها همچنین تلاش به کاهش وزن به وسیله ورزش زیاد دارند.
- پاکسازی purging
افراد سعی در کنترل وزن خود به وسیله استفراغ کردن دارند، که به معنی خلاص شدن از غذا و کالری ها به وسیله استفراغ بعد از خوردن یا به وسیله سوء مصرف از ملین ها و ادرار آورها یا تنقیه می باشد.برخی ممکن است بعد از عیاشی کردن، یا مقدار زیادی غذا خوردن، استفراغ کنند.دیگران ممکن است بعد از خوردن حتی مقدار کمی استفراغ کنند، مانند یک قطعه کوچک از شیرینی.
افراد با بی اشتهایی بین این دو دسته عقب و جلو می روند، و یا ممکن است خود را با ترکیبی از این عادتها تطبیق دهند.
بی اشتهایی سوای از اینکه از کدام نوع باشد، دارای علائم و نشانه های روحی و رفتاری بعلاوه کاهش وزن جدی است.
نشانه های فیزیکی
علائم و نشانه های فیزیکی بی اشتهایی عبارتند از:
- ظاهر لاغر
- شمارش خونی غیر طبیعی
- خستگی و کوفتگی
- سرگیچه و غش
- ناخن های طرد و شکننده
- موهای نازک و شکننده و دچار ریزش
- موهای نرم و کرک داری که بدن را پوشانده اند
- نبود عادت ماهیانه
- پوست خشک
- عدم تحمل سرما
- نامنظم بودن ضربانات قلبی
- پایین بودن فشار خون
- کمی آب بدن
- پوکی استخوان
نشانه های روحی و رفتاری
خصوصیات روحی و رفتاری در ارتباط با بی اشتهایی عبارتند از:
- امتناع از خوردن
- انکار گرسنگی
- ورزش کردن زیاد
- خلق یکنواخت، یا فاقد احساس
- مشکل تمرکز
- مقدم دانستن کار بر غذا
پرچم های قرمزی برای مراقبت
علائم و نشانه های بی اشتهایی ممکن است همیشه واضح و اشکار نباشد.افراد با بی اشتهایی مقدار زیادی وقت خود را صرف کم رنگ جلوه دادن آن یا دیگر مشکلات یا اختلالات رفتاری در خوردن می کنند.
اگر شما نگران فردی که به او عشق می ورزید می باشید، این پرچم های قرمز را در نظر داشته باشید:
- از جا انداختن وعده های غذایی
- بهانه تراشی برای غذا نخوردن
- خوردن فقط برخی از غذاهای سالم، معمولا کم چرب و کم کالری
- استفاده از غذاهای سفت یا غذا خوردن با تشریفات ، مانند قطعه قطعه کردن غذا به تکه های کوچک یا تف کردن غذا به بیرون بعد از جویدن
- وزن کردن غذا
- استادانه غذا پختن برای دیگران ولی خود از خوردن آنها امتناع کردن
- مکررأ خود را وزن کردن
- مرتبا در آینه برای یافتن عیب ها خود را چک کردن
- پوشیدن لباسهای باد کرده و چند لایه
- شکایت از اینکه چاق مانده است
علل
بی اشتهایی معمولا در سالیان نوجوانی شروع میشود. در حقیقت، اغلب فکر میشود که یک اختلال مربوط به دوره نوجوانی است.هرچند که میتواند قبل از آن نیز شروع شود_ حتی قبل از اینکه بچه ها به بلوغ برسند – یا حتی بعد از آن، میتواند در شروع میانسالی یا بالاتر از آن باشد.
علل اختصاصی اینکه چه عواملی باعث بی اشتهایی در برخی افراد میشود معلوم نیست. همانند خیلی از بیماریها، ترکیبی از عوامل روحی روانی، بیولوژیک و فرهنگی ،اجتماعی هستند.
- بیولوژیک. برخی افراد ممکن است بصورت ژنتیکی مستعد به بی اشتهایی باشند.برای مثال ،یک زن جوان با داشتن یک خواهر یا مادر با اختلال در خوردن در خطر بیشتری قرار دارد، که ناشی از داشتن یک ارتباط ژنتیکی است. مطالعه دو قلوها همچنین این نظر را حمایت میکند.هر چند که مشخص نیست که ژنتیک اختصاصا چه نقشی را بازی میکند.ژنتیک می تواند ارتباط با خلق که یک تمایل به کمال گرایی، حساس بودن و پشتکار باشد داشته باشد تمامی این ویژگی ها ارتباط با بی اشتهایی دارد.اشاره هایی نیز وجود دارد که سروتونین یکی از مواد شیمیایی مغزکه در افسردگی درگیر میشود ممکن است نقش در بی اشتهایی داشته باشد.
- روانی. افراد با بی اشتهایی می توانند خصوصیات روانی و احساسی داشته باشند که با بی اشتهایی در ارتباط باشد.آنها ممکن است به عنوان مثال خود را کم بها بدانند.آنها ممکن است شخصیتی وسواسی داشته باشند که به غذاهای محدود تکیه کنند، در حالی که گرسنه هستند.آنها ممکن است تمایل زیادی به کمال گرایی داشته باشند، که بدین معنا است که آنها هرگز فکر نمی کنند که به اندازه کافی لاغر شده اند.
- فرهنگی اجتماعی. فرهنگ مدرن غربی اغلب ترویج کننده و کمک کننده به یک تمایل برای لاغر شدن است.رسانه ها پر است از تصاویر زنان مدل و هنرپیشه ها.موفقیت و ارزش با لاغر بودن یکسان فرض می شود .فشار همشان بودن سوخت تمایل به لاغری را بخصوص بین دختران جوان تامین میکند. بی اشتهایی و دیگر اختلالات خوردن از قرنها پیش بوده است،این موضوع بیانگر این است که ارزش های اجتماعی، فرهنگی مسئول مطلق نمی باشند.
عوامل خطر
اغلب موقعیت ها در ارتباط با یک افزایش در خطر ایجاد بی اشتهایی می باشند. اینها عبارتند از:
- رژیم گرفتن. افرادی که وزن خود را با رژیم گرفتن از دست می دهند اغلب با توصیه ها و فشار های مثبت از طرف دیگران و تغییر ظاهر مواجه میگردند . آنها ممکن است پرهیز را به حد آخر خود برسانند.
- کاهش وزن بدون منظور. افرادی که بدون منظور پرهیز میکنند اما وزن خود را بعد از یک بیماری یا تصادف از دست میدهند احتمالا از لاغر بودن خود تعریف میکنند . تشویق موجب به حد نهایت رساندن رژیم و پرهیز میگردد.
- اضافه وزن. فردی که اضافه وزن پیدا میکند احتمالا از شکل جدید خود هراسان میشود و ممکن است خود را نکوهش یا ریشخند کند . در پاسخ به آن ممکن است بصورت شدید رژیم بگیرد.
- بلوغ. برخی از بالغین مشکل فائق آمدن با تغییرات بدن خود در خلال بلوغ را دارند.آنها همچنین مواجه با افزایش فشار همنشینی هستند و حساسیت آنها به انتقاد و حتی نظریه های در باره وزن و یا شکل بدن خود افزایش یافته است. تمام اینها میتواند مرحله ای برای بی اشتهایی باشد.
- گذار(تحول). مدرسه جدید، خانه یا شغل، از هم گسستن یک ارتباط، مرگ و یا بیماری فردی که او را دوست داریم، این تغییرات میتواند ناهنجاریهای روحی را به دنبال آورد. یک راه برای فائق آمدن، در این موارد بخصوص که خارج از کنترل فردی می باشد، باید تغذیه فرد را کنترل نمود.
- ورزشکاران،کارکنان و فعالان هنری. ورزشکاران، هنرپیشه ها و شخصیت های تلویزیونی، رقصنده ها، و مدل ها در خطر بیشتری قرار دارند.برای برخی از آنها، زیاد لاغر بودن حتی میتواند یک الزام حرفه ای و کاری باشد ، مانند یک بالرین (رقصنده باله) بودن. ورزشکارانی که در ارتباط با بی اشتهایی هستند شامل دوندگان، کشتی گیر ها، رقصنده های روی یخ و ژیمناست ها نیز میشوند. مردان و زنان حرفه ای ممکن است این عقیده را داشته باشند که آنها میتوانند تحرک خود را با از دست دادن وزن بیشتر کنند، و بعد آن را به حد نهایی خود میرسانند . مربی ها، حتی پدر و مادرها ممکن است دخالت کنند و به ورزشکاران جوان توصیه کنند که وزن از دست بدهند.
- رسانه ها و اجتماع. رسانه مانند تلویزیون و مجله های مد، مکررا میدان رژه و نمایش زیبایی های پوست و استخوانی و لاغر شدن است. اما اینکه رسانه ها صرفا ارزشهای اجتماعی را انعکاس میدهند یا آن را به جلو می برند مشخص نیست. در هر صورت ، در معرض این تصویرها قرار گرفتن می تواند دختران و پسران جوان و زنان جوان را معتقد به این کند که لاغری برابر است با موفقیت و جلب محبوبیت عامه.
زمانی که نیاز به کمک پزشکی ا ست
بی اشتهایی مانند دیگر اختلالات خوردن، میتواند بر زندگی افراد با این بیماری مسلط شود . آنها ممکن است تمام اوقات در باره غذا فکر کنند و ساعتها خود را در فروشگاه خواربار فروشی بر سر انتخاب عذاب دهند و آنقدر ورزش کنند که خسته شوند.آنها همچنین ممکن است میزبان مشکلات جسمی باشند که عموما به آنها احساس بدبختی و تیره روزی را میدهد ، مانند سرد بودن دائمی و یا سرگیجه، یبوست و یا خستگی و کوفتگی. آنها ممکن است تحریک پذیر،خشمگین، احساساتی،غمگین،مضطرب و ناامید باشند.آنها خود را در لباسهای زیاد می پوشانند، و سعی در ماندن بر منو غذاهایی مانند هویج،کاهو، ذرت و غذا های قلیایی را دارند.
اگر شما در حال تجربه هر یک از این مشکلات هستید، و یا فکر می کنید اختلالات در رابطه با خوردن غذا را داشته باشید، شما مطمئنا از یک ارزیابی پزشکی سود خواهید برد.به خود یاد اوری کنید که بی اشتهایی ممکن است شما را کنترل کند نه شما بی اشتهایی را.
متاسفانه، خیلی از افراد در ابتدای بیماری تمایلی به درمان ندارند. تمایل آنها به لاغر ماندن بر نگرانی از سلامت فزونی میگیرد. اگر شما کسی را دوست دارید که دچار این مشکلات هست او را مجبور کنید که به پزشک مراجعه کند.
غربالگری و تشخیص
وقتی پزشکان مظنون به فردی می شوند که دارای بی اشتهایی است، آنها یک سری آزمایشات و معاینات را انجام خواهند داد. اینها سرنخی از تشخیص را خواهند داد و همچنین برآوردی از عوارض را انجام میدهد.
این معاینات و آزمایشات عموما شامل موارد زیر است:
- معاینه بالینی. شامل مواردی مانند اندازه گیری قد و وزن، بررسی علائم حیاتی، مانند میزان ضربانات قلب، فشار خون و درجه حرارت، چک کردن پوست برای خشکی و دیگر مشکلات، گوش کردن به قلب و ریه ها و معاینه شکم خواهد بود.
- آزمایشات.اینها شامل شمارش کامل خونی، و آزمایشات تخصصی تر برای چک کردن الکترولیتها و پروتئین و ازمایش عملکرد کبدی و کلیه و تیروئید خواهد بود. همچنین یک آزمایش آنالیز ادراری نیز ممکن است انجام شود.
- ارزیابی روانی. پزشک یا روانپزشک یک ارزیابی از افکار ، احساسات و عادات غذا خوردن انجام میدهد. همچنین ارزیابی های روانی از خود توسط سوالات می تواند انجام گیرد.
- بررسی های دیگر. رادیوگرافی ممکن است برای بررسی استخوانهای شکسته، ذات الریه یا مشکلات قلبی صورت گیرد. نوار قلب جهت بررسی نامنظمی های قلب انجام میشود. آزمایشاتی ممکن است انجام شود که تخمین بزنند بدن شما چه میزان انرژی استفاده میکند، و بدین وسیله میزان نیاز بدن به کالری را برنامه ریزی میکنند.
این بررسی ها به پزشکان کمک میکند که حدس بزنند فردی دچار انورکسی است یا نه. این ویژگی ها در قالب یک دسته بندی تشخیصی آمریکایی به نام Manual of Mental Disorders(DSM) Diagnostic and Statistical منتشر شده است که جهت تشخیص و درمان از آن استفاده میگردد.
معیارهای تشخیصی DSM جهت انورکسی
- امتناع از نگه داشتن وزن در یک حد پایین یا کمی بالاتر از حد نرمال برای سن و قد باشد.
- ترس دائمی از افزایش وزن و چاق شدن، در حالی که فرد زیر وزن طبیعی است.
- انکار اینکه دچار کاهش وزن وخیم شده است ، و داشتن تصوری واژگونه از شکل و ظاهر فردی خود.
- در زنانی که دچار عادت ماهانه هستند، فقدان عادت ماهیانه برای حداقل 3 دوره متوالی عادت ماهیانه.
هر چند که این معیار بدون بحث و جدل نمی باشد. ولی اغلب پزشکان اعتقاد بر محکم بودن آن را دارند. برخی افراد ممکن است تمامی این مشخصه ها را نداشته باشند ولی هنوز یک اختلال در خوردن را داشته باشند . این افراد نیاز به کمک حرفه ای دارند.در حقیقت هر چه بیشتر در مورد انورکسی آموخته میشود ، معیارهای تشخیصی هم رشد و نمو میکنند.
عوارض
بی اشتهایی مشخصأ عوارض متعددی دارد.که در حد شدید آن کشنده می باشد.انورکسی دارای یکی از بالاترین میزان های مرگ و میر در بین تمامی بیماریهای روحی می باشد، در حدود %5 ولی احتمالا بیشتر از این حد می باشد.مرگ ممکن است حتی بصورت ناگهانی در حالی که فرد شدیدأ دچار کاهش وزن نمی باشد اتفاق افتد.که این در اثر آریتمی های قلب ( ضربانات نامنظم قلب) و یا اختلالات آب و الکترولیت می باشد.
دیگر عوارض مرسوم تهدید کننده زندگی عبارتند از:
- کم خونی
- مشکلات قلبی، مانند پرولاپس دریچه میترال، ضربانات نامنظم قلب، و نارسایی قلبی.
- کاهش قوام استخوانی و در نتیجه افزایش خطر شکستگی در زندگی آینده فرد.
- مشکلات ریوی شبیه به آمفیزم
- در زنان، نبود عادت ماهیانه.
- در مردان، کاهش تستستورون(هورمون مردانه)
- مشکلات دستگاه گوارشی، مانند یبوست، نفخ و یا تهوع.
- اختلالات الکترولیتی، مانند کاهش پتاسیم ، سدیم و یا کلر خون.
- مشکلات کلیوی.
اگر فردی با انورکسی شدیدأ دچار سوء تغذیه شود، هر عضوی در بدن می تواند آسیب ببیند، از جمله مغز، قلب و کلیه ها.این صدمه می تواند حتی زمانی که بی اشتهایی تحت کنترل است کاملا برگشت پذیر نباشد.
علاوه بر عوارض جسمانی افراد با انورکسی می توانند دچار عوارض روحی نیز شوند که از آن جمله عبارتند از:
- افسردگی
- اختلالات اضطرابی
- اختلالات شخصیتی
- اختلالات وسواسی
- سوء مصرف دارو
همراهی بروز این اختلالات همراه با بی اشتهایی بیماری را نسبت به درمان خیلی مشکل میکند.
درمان
افراد با بی اشتهایی ممکن است به چند نوع از درمان نیاز داشته باشند.اگر زندگی آنها در خطر فوری قرار دارد، آنها نیاز دارند که در بخش اتفاقات برای مواردی چون کاهش آب بدن، اختلالات آب و الکترولیت و یا مشکلات روانی بستری شوند.
درمان بی اشتهایی معمولا توسط یک تیم شامل پزشکان، روانپزشکان و متخصصین تغذیه صورت می گیرد که همه آنها در مورد اختلالات غذا خوردن با تجربه هستند.
در اینجا مواردی که معمولا در درمان افراد با بی اشتهایی بکار می رود آورده شده است:
- مراقبت های پزشکی. افراد با بی اشتهایی نیاز به تحت نظر داشتن مداوم علائم حیاتی، میزان آب بدن، و مقدار الکترولیتها و همچنین وضعیت جسمانی هستند. یک پزشک خانواده یا پزشکی که مراقبت های اولیه را انجام میدهد میتواند با هماهنگی با دیگر افراد خبره در گیر این کار شود.
- روان درمانی. درمان های فردی، خانوادگی و گروهی همگی میتوانند مفید باشند. درمان های فردی میتواند کمک به شناسایی و حل رفتار و افکاری که در ارتباط با بی اشتهایی هستند کند.یک نوع از صحبت درمانی موسم به عادت درمانی شناختی بصورت مرسومی استفاده میشود ولی هیچ دلیل محکمی وجود ندارد که این روش را به دیگر روشهای درمانی ترجیح دهد. افراد مدد کار روانی میتوانند کمک به بستری شدن در بیمارستان روانی یا ریختن برنامه های روزانه کنند. بعلاوه، خانواده درمانی میتواند کمک به حل کشمکش های خانوادگی یا جلب حمایت از اعضای خانواده های نگران و مضطرب کند. خانواده درمانی بخصوص در کودکان با بی اشتهایی که هنوز در منزل زندگی می کنند مهم است.گروه درمانی نیز یک رابطه جمعی را پیشنهاد می کند که فرد در مواجهه با اختلالات غذا خوردن افراد دیگرقرار می گیرد.و گروه های اطلاع رسانی حمایتی نیز میتواند مفید باشد.هر چند باید این نکته را با دقت در نظر داشت که بعضی افراد با بی اشتهایی در گروه درمانی خود را با دیگران مقایسه میکنند و سعی در رقابت با دیگران را دارند که خود لاغرترین آنها باشند.
- تغذیه درمانی. متخصص تغذیه یک جدول و برنامه از غذاهای سالم را ارائه میکند. و با ارائه برنامه غذایی و کالری های لازم کمک به رسیدن به وزن مورد هدف را میکند. در موارد خیلی شدید افراد با بی اشتهایی ممکن است نیاز به لوله ای داشته باشند که از طریق بینی به معده رفته و از آن طریق تغذیه شوند(لوله نازوگاستریک).
- داروها. هیچ داروی خاصی که مشخصأ برای درمان بی اشتهایی باشد بوسیله سازمان غذا و داروی آمریکا مجوز داده نشده است ، چون فواید کمی را در در درمان این وضعیت نشان داده اند.هرچند که داروهای ضد افسردگی یا دیگر داروهای روانی میتوانند کمک به درمان اختلالات روحی همراه ، مانند افسردگی و اضطراب کنند.
- بستری شدن در بیمارستان. در موارد عوارض پزشکی، اورژانس های روانی، سو، تغذیه شدید، نامنظمی ضربانات قلب یا امتناع مکرر از خوردن غذا بستری شدن لازم است.بستری ممکن است در یک بخش داخلی یا روانی باشد. البته بعضی از کلینیک های تخصصی نیز در مورد اختلالات تغذیه نیز وجود دارد. برخی ممکن است برنامه روزانه را ارائه کنند تا اینکه بیمار را بستری کنند. برنامه های تخصصی اختلالات تغذیه روش درمانی طولانی مدت و شدیدی را برای مدت طولانی پیشنهاد میکند.
یکی از چالشهای بزرگ در درمان بی اشتهایی اینست که افراد با این عارضه درمان را نمی پذیرند و یا فکر میکنند نیازی به آن ندارند. در حقیقت، برخی افراد با بی اشتهایی آن را به عنوان یک شیوه از زندگی انتخاب کرده اند. و نمی خواهند آن را به عنوان یک بیماری در نظر داشته باشند. سایت های اینترنتی ترویج کننده ، حتی راه هایی را یاد می دهند که چگونه با گرسنگی بجنگید و از چه غداهایی دوری کنید.
حتی برای افرادی که می خواهند بهتر شوند فائق آمدن بر بی اشتهایی مشکل است. برای برخی از آنها بی اشتهایی یک باتلاق تمام عمر است. حتی اگر علائم و نشانه ها از بین رود، افراد با بی اشتهایی آسیب پذیر هستند و ممکن است دچار بازگشت در زمان استرس های شدید یا موقعیت های مهیج شوند.
نبود پوشش های درمانی بیمه نیز ممکن است تداخل با درمان کند. خیلی از مراکز بیمه برنامه های دراز مدت درمانی ، عمدتا بستری شدن بیماران را پوشش نمی دهند. میزان بازگشت بیماری وقتی که دوره درمانی خیلی زود تمام شود زیاد است.
پیشگیری
متخصصین اطفال در موقعیت خوبی برای تشخیص بموقع نشانه های اولیه اختلالات خوردن قرار دارند و از توسعه کامل بیماری جلوگیری می کنند . آنها سئوالاتی را از کودکان در مورد عادات غذا خوردنشان می کنند و تذکراتی در مورد غذا خوردن می دهند.
اگر شما متوجه شدید که یکی از اعضای خانواده یا دوستان که اعتماد به نفس کمی دارد ، دچار ظاهری بد در اثر سوء تغذیه شده است، حتما با او در مورد این بیماری صحبت کنید. هر چند که شما ممکن است قادر نباشید که از پیشرفت یک اختلال تغذیه ای جلوگیری کنید، حداقل می توانید در مورد رفتارهای سالم تر و انتخاب های درمانی صحبت کنید.
مراقبت های فردی
وقتی که شما دچار بی اشتهایی می شوید، مراقبت فردی از خودتان مشکل می شود. لذا این مراحل را دنبال کنید:
- در صورتی که تغذیه خوبی ندارید ، با پزشک خود در مورد فرآورده های املاح و ویتامین مناسب صحبت کنید . زیرا که بدن شما نیاز به همه املاح و ویتامین ها ممکن است داشته باشد.
- در برنامه درمانی خود تردید نکنید و آن را نگه دارید. دوره های درمانی را از قلم نیاندازید و از برنامه غذایی سرپیچی نکنید، حتی اگر شما را ناراحت کند.
- خودتان را منزوی نکنید و از اعضای خانواده و دوستانی که می خواهند شما را سالم تر ببینند پنهان نکنید.این را درک کنید که آنها بیشترین علاقه ها را به شما در قلبشان دارند.
- از اصرار برای دیدن قیافه خود در آینه و وزن کردن مکرر خودداری کنید چون این کارها باعث عادات غیر سالم می شود.
مهارتها
شما ممکن است در حالی که با پیامهای مختلف از طرف رسانه های جمعی ، فرهنگی ، و احتمالأ دوستان خود و یا معاشران خود برخورد میکنید دریابید که فائق آمدن بر بی اشتهایی مشکل است.شما حتی ممکن است مطالبی بشنوید که بعضی افراد آرزو میکنند که کاش مثل شما برای مدتی بی اشتها بودند تا بتوانند وزن کم کنند.
بنابر این شما چگونه بر بیماری که ممکن است مرگ آور باشد، در حالیکه پیامهایی دریافت میدارید که لاغری یک علامت موفقیت است غلبه میکنید ؟
- به یا داشته باشید که وزن سالم برای بدن شما چه میزانی است بخصوص در زمانی که شما تصاویری میبینید که میل شما را برای کاهش کالری برانگیخنه میکند.
- به سایت های اینترنتی تشویق کننده بی اشتهایی مراجعه نکنید. این سایتها میتوانند شما را تشویق به عادات خطرناک و یا بازگشت آنها در شما شود. خریدار پیامهای که بی اشتهایی را به عنوان یک شیوه زندگی می دانند نباشید. خود را به عنوان فردی که در کنترل بیماری است ندانید.
- این را بدانید که خودتان بهترین قاضی در مورد اینکه به اندازه کافی غذا می خورید یا در وزن سالمی قرار دارید، نیستید.
- موقعیت هایی که شما را تشویق به داشتن افکار و رفتاری که در ارتباط با بی اشتهایی میکند شناسایی کنید تا بتوانید با برنامه ریزی عملی از آنها دوری کنید.
- در جستجوی مدل هایی با نقش مثبت باشید، حتی اگر پیدا کردن آنها سخت باشد. به خویشتن یاد آوری کنید که مدلها و هنرپیشه های خیلی لاغر ویترینی در مجلات زنان و سرگرمی ها اغلب بیانگر اینکه بدن سالم داشته باشند نیست.
- بی اشتهایی را دوست خود ندانید. این نوع گول زدن خود می تواند قاتل شما باشد.
- اگر بی اشتهایی خود را از کسی که او را دوست دارید مخفی نگه میدارید، سعی کنید که همدمی پیدا کنید که در مورد آن با او صحبت کنید . بعلاوه ممکن است در مورد انتخاب های درمانی صحبت کنید.
